Letter from the firing line - Great grand uncle Herbert Holgate (1915)

 

"Somewhere in France"

 

2nd of May 1915

 

 

Dear Friend,

 

 

You will remember I promised to write if I came out here. Well, after three weeks strenous labour, I find I have a few moments to spare. However I dare say I shall be able to interest you with an account of our (the Bramley Battery) travelling since leaving Hull. Well, we arrived in France after the voyage of 14 hours. It was my first experience of the sea, so you can guess I had a pretty rough time of it. After disembarking we entrained and after 24 hours journey across country, arrived at village No. 1 at 9 o'clock PM on April 14th.

 

From village No. 1 we went about 4 miles and then put up for the night. Next morning, April 15th, we marched about 3 miles to village No. 2 and stayed there for 4 days. It is generally understood that a battery has a period of rest before going to the fire line, but I can assure you we did more (physical) training than during our 8 and a half months training. Up in the morning at 5.30 grooming our horses etc. until 7.00. Then breakfast. "Fall in" again at 8.30 and then we went for a march of about 8 or 10 miles every man with his full accoutrement. It is no joke walking when one has been used to riding. However, we have gotten over it, I am sure everyone can see and feel that it has been to the benefit of the Battery.

 

Now from village No. 2 we have come to the firing line and after about a week of it I can safely say that it has not been half as hard as training. The other day we started  in proper order. Sent them (the Germans) a few shells just to let them know we had (2nd Battery) arrived. Where we are though it's practically dull. Just a shot or two every day. Of course it's not all on our side.

 

Just along the road is a crucifix with porch surrounding it, or rather was surrounding it. For, while the porch is practically battered to dust with German shell fire, the crucifix still remains with not even a scratch on it. It takes some believing but I can assure you it is not the only instance I have seen myself. Some people doubt such things, but if they could only see such things out here at the front they would study more about the deeper meaning of life and less about personal pleasure. It's surprising how it alters young men. Over here one realises  the value of a clear consience and a clean good life.

 

I could relate a good deal, but it will have to wait till another time, I am on telephone duty until 7.0 o'clock AM (May 3rd). I have been on since 7 o'clock this morning. We take it 24 hrs at a stretch. It's easy work except when firing, then there is a lot of running about.

 

I shall have to close now. Tea is just ready and I might say I am in good form for it. (Some big guns have just started firing the shells don't half make a noise as they come through the air) If you could spare a few moments to write to me, I should be very grateful, as no one knows how cheering it is to receive a letter from dear old Bramley.

 

                                I remain

                                 Yours sincerely

                                      Herbert Holgate

 

 

 

The above letter was written by great-grand uncle Herbert Holgate who was born in Bramley, Leeds in the United Kingdom in March 1895 to Christopher and Mary Holgate. Uncle Herbert's father, Christopher Holgate, was a Pudsey, Leeds native (°1861) just like his father Joseph Holgate (°1831). I learned that Herbert had a sister called Edith, who was born about 1899.

Herbert and Helena Holgate

Herbert returned safely to the United Kingdom where he married great-grand aunt Helena Brusten in 1919. Herbert and Helena had a daughter they named Doreen. Uncle Herbert died in December 1967, at the age of 72.
 

Herbert Holgate in 1958

 

*

*     *

 

"Ergens in Frankrijk"

 

2 mei 1915

 

 

Beste Vriend,

 

 

Je zal je herinneren dat ik heb beloofd je te schrijven wanneer ik hier zou aankomen. Wel, na drie weken hard werken, heb ik een beetje tijd gevonden. Ik durf te stellen dat ik je interesse zal kunnen opwekken met onze (de Bramley Batterij) reisavonturen sedert we zijn vertrokken uit Hull. Wel, we zijn aangekomen in Frankrijk na een reis van 14 uur. Het was mijn eerste kennismaking met de zee, dus je kan raden dat ik het redelijk zwaar heb gehad. Na het ontschepen en na 24 uur door het land te hebben gereisd, zijn we op 14 april om 9 uur 's avonds in dorp nr. 1 aangekomen.

 

Vanaf dorp nr. 1 gingen we ongeveer 4 mijl verder waar we stop hielden voor de nacht. De volgende ochtend, op 15 april, marcheerden we ongeveer 3 mijl tot dorp nr. 2 en daar bleven we gedurende 4 dagen. Het is wel bekend dat een Batterij een rustperiode nodig heeft alvorens zich naar de vuurlinie te begeven, maar ik kan je verzekeren dat we meer (fysieke) training hadden dan gedurende de 8 en een halve maand opleiding. Opstaan 's morgens om 5h30 om de paarden te verzorgen enz. tot 7h00. Dan ontbijt. Terug "invallen" om 8h30 en dan vertrokken we voor een mars van ongeveer 8 of 10 mijl, iedere man in volle uitrusting. Dat is geen grap, dat stappen als je gewoon bent van te rijden. Echter, we hebben ons erover gezet, ik ben er zeker van dat iedereen kan zien en voelen dat dit ten goede van de Batterij is.

 

Nu, vanaf dorp nr. 2 zijn we naar de vuurlinie getrokken en na ongeveer een week daar te hebben doorgebracht, kan ik gerust stellen dat het nog niet half zo zwaar is geweest als de training. We begonnen goed. We hebben er enkele granaten op afgevuurd (op de Duitsers) om te laten weten dat we waren aangekomen (de 2de Batterij). Waar wij ons bevinden is het echter bijna saai. Amper een of twee schoten per dag. Natuurlijk valt het niet altijd zo goed mee.

 

Net langs de weg staat een kruisbeeld in een beschutting, of beter: die stond er rond. Want, terwijl de beschutting zo goed als tot stof geslagen is door Duitse granaatinslagen, staat het kruisbeeld er nog steeds met geen enkele schram erop. Het vergt enig geloof, doch, ik kan je verzekeren, dat dit niet het enige voorval is dat ik zelf heb aanschouwd. Sommige mensen betwijfelen zulke dingen, maar als ze het eens zelf zouden kunnen zien hier aan het front, dan zouden ze meer nadenken over de diepere betekenis van het leven en minder over hun persoonlijk vertier. Het is verbazingwekkend hoe zulke dingen jonge mannen verandert. Hier besef je pas de waarde van een zuiver gemoed en een schoon en goed leven.

 

Ik zou nog veel meer kunnen uitweiden, maar dat zal moeten wachten tot een volgende keer, ik heb telefoondienst nu tot 7h00 uur 's morgens (3 mei). Ik ben op post sedert 7 uur deze ochtend. We doen 24 uur aan een stuk. Het is eenvoudig werk, behalve wanneer er wordt geschoten, dan wordt er veel rondgelopen.

 

Ik moet nu afsluiten. De thee is net klaar en ik kan wel stellen dat ik er klaar voor ben. (Enkele grote kanonnen zijn net beginnen vuren - de granaten maken amper geluid wanneer ze door de lucht vliegen). Ik zou erg dankbaar zijn als je enkele momenten zou kunnen vrijmaken om me terug te schrijven. Niemand weet hoe opmonterend het is om een brief te ontvangen uit het goede oude Bramley.

 

                                Ik verblijf,
                                 Hoogachtend

                                      Herbert Holgate

 

 

 

De bovenstaande brief werd geschreven door overgrootnonkel Herbert Holgate die werd geboren in Bramley, Leeds in het Verenigd Koninkrijk in maart 1895. Zijn ouders waren Christopher en Mary Holgate. De vader van Herbert, Christopher Holgate, was geboren in Pudsey, Leeds (°1861) net zoals diens vader Joseph Holgate (°1831). Ik ontdekte dat Herbert ook een zus had die Edith heette en die is geboren omstreeks 1899.

Herbert en Helena Holgate

Herbert keerde veilig terug naar het Verenigd Koninkrijk waar hij huwde met overgroottante Helena Brusten in 1919. Herbert en Helena hadden een dochter die ze Doreen noemden. Nonkel Herbert overleed in december 1967, op de leeftijd van 72 jaar.
 

Herbert Holgate in 1958